มองเห็นพระไตรลักษณ์คือ ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา ได้ชัดเจนขึ้น เมื่อเวลานั่งไปนานๆ ก็ปวดเมื่อยเป็นทุกข์ (ทุกขัง) ก็ต้องมีการเปลี่ยน อิริยาบถ รูปนั่งก็ไม่เที่ยง (อนิจจัง) และเห็นว่า ร่างกายไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่ตัว ไม่ใช่ตน ไม่สามารถบังคับบัญชาได้ (อนัตตา) ห้ามไม่ให้ปวด ไม่ให้เมื่อย ห้ามไม่ได้ เพราะฉะนั้น การพิจารณา รูป - นาม เป็นอารมณ์นั้น เราสามารถยกจิตขึ้นสู่ปัญญาได้ตลอดเวลา พยายามกำหนดให้ได้ปัจจุบันธรรม คือให้ทำพร้อมๆ กัน เวลาพอง ก็ให้กำหนดพองพร้อมกัน ถ้ามีอาการพองก่อน แล้วกำหนดทีหลัง ก็ไม่ได้ ปัจจุบันธรรม กลายเป็นอดีตไป หรือยังไม่มีอาการพอง แต่ไปกำหนดว่า “พองหนอ” ก็ไม่ได้ปัจจุบันธรรม กลายเป็นอนาคตไป ในขณะที่นั่งกรรมฐานอยู่นั้น ถ้ามีเวทนาเกิดขึ้น เช่น เจ็บ, ปวด, เมื่อย, คัน ก็ให้ใช้สติกำหนดอาการนั้นๆ คือ ให้ทิ้ง พอง ยุบ ก่อน แล้ว เอาสติไปเพ่งพิจารณาตรงจุดที่มีอาการเจ็บ, ปวด, เมื่อย, คัน กำหนด ในใจว่า เจ็บหนอๆๆ, ปวดหนอๆๆ, เมื่อยหนอๆๆ, หรือคันหนอๆๆ แล้วแต่ว่าจะมีเวทนาใดเกิดขึ้น เมื่อจิตรู้ชัดแล้วว่าบัดนี้ทุกขเวทนา ได้เกิดขึ้นแล้ว ให้ย้ายสติกลับมาเพ่งพิจารณาที่ท้อง กำหนด พองหนอ ยุบหนอ ต่อไป ถ้าเวลาคิดไปถึงเรื่องต่างๆ เช่น คิดถึงบ้าน, คิดถึงการงาน, คิดถึง ลูกหลาน เป็นต้น ให้เอาสติกำหนดพิจารณาว่า คิดหนอๆๆ หลังจาก หยุดคิดแล้วก็เอาสติกลับมกำหนดที่อาการพอง ยุบ ต่อไป ถ้ามีนิวรณ์ธรรม ๕ ประการ คือ ชอบใจ, ไม่ชอบใจ, ง่วง, ฟุ้ง, สงสัย อย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้นในขณะปฏิบัติ ไม่ว่าจะเป็นเวลากำลัง นั่งกรรมฐาน หรือเดินจงกรมก็ตาม ต้องทิ้งพอง ยุบ เสียก่อน แล้วเอา